'Herkes fıtratına düşeni yaptı, beni kuyuda bıraktı kendi soyum. Gökyüzünü bataklıktan izlemek çocukluktan beri en büyük kaçış mahsenimdi ama gözümden akanın
içinde bulundugum çukuru bataklık edeceğini düşünemezdim.'

Nereyi seversen orası senin dünyandır.

Uğraşma boşuna, seni ancak gördükleri ve duydukları kadar anlayacaklar.

İnsan kiminle yürüyorsa ona dönüşür. Bazen yavaş yavaş bazen bir anda.

Düşünme sen bu hesapsız düzeni, çiçekten kalbimiz var bizim.

Sanırım güzelliğin cihanda bir saltanatın kalıcı güzelliği.

Herkes kendi masalında güzel.

Şüphesiz her zorlukla bir kolaylık vardır.

Sen ol da; ister yâr ol ister yara. Lütfunda başım üstüne kahrında.

Tevazu bitti. İncelik bitti. Hatıra bitti. Şarkı bitti. Bir aynalar pazarı ki, yaşıyoruz işte.

Bilmek mükellef olmaktır. İnsan bildikçe ağırlaşır yükü. Bilmek, yüktür.

Takdiri ezele teslimiz ama gayrete de aşığız.

Çekme ellerini karanlığımdan, bir sen kaldın dünyada güzel bildiğim.

Sabır, katlanmak değil; çiçek açarak beklemektir.

İşte o zaman içten sözler dökülür yürekten maske düşer, yüz kalır ortada.

Kışın ardından gelen bahar, kırılan gönlün çiçekler açması da bâsübadelmevte dâhildir.

Edep, aklın tercümanıdır. İnsan edebi kadar akıllı, aklı kadar şerefli, şerefi kadar kıymetlidir.

Kalbini bilen dilini anlar, fazla kelâm harflere zûlüm.

İnsan ve toprak, birbirine en yakın iki akraba.